Poem : Fallen Nest

Fallen Nest

They met and decided to build a nest

Together they collected twigs and threads.

When the perfect abode was thus done

They went on to gather dreams and memoirs.

First came the sun and then the moon

Followed by spring that brought bees along.

Their world was as wide as the nest

But could be crossed with just two breaths.

Then came the storms and the rains

Little droplets that rolled up to create orbs.

It shook both the nest and the hearts within

Clefts formed that minds could no longer cross.

One flew off and the other decide to quit

Empty of love, the nest began to shrink

Out came the sun and then the moon

And beheld what was left of the fallen nest.

Poem : A walk to the bygones and back

A walk to the bygones and back

I am forced to pause and take a deliberate turn

A not-much desired walk down the memory lane.

For I am tired and frayed, I lately came to learn

I did rather drift along the trail than fight all in vain.

And so began the passage to those forgotten bygones

Frames lingered on scented springs and incensed summers.

Landscapes once vivid and flawless, appear now as faded lawns

Yet I dare not pause to heed to the au fait murmurs.

Stark whites, rich blacks and shades of neutral grey

Were there so many shades in my time? I stand and wonder.

With every hue in the spectrum spattered on the way

Bringing on nostalgic kites that dwindle into wide blue yonder.

Fingers that I tightly held during my first ever steps

Shoulders that rested my head when the heart quivered with fret.

Lips that brushed my cheeks at times of enormous depths

Arms that snuggled me up when I was cold with sweat.

Then I reach the end, which once used to be the beginning

And so here the path ends, with no other turn but one.

I must now walk back to the present inning

For I am now allowed only a glimpse of none.

We all shall halt for a moment at the cliff's farthest end

Then may choose to gently slide, quickly jump or calmly soar.

Final choices rest within us to make and fend

For here begins the journey to the unknown core.

Poem : Hope Stands Alone....But Stands!

There on the endless sands of time,

You shall find countless footprints by life,

Some deep, some oh! so shallow,

Some green and some so very yellow.

Many behind rocks and abandoned shells ,

Some in packs and some agonisingly solo, 

Then they may vary in means and in way

But all headed for the same inevitable bay.

Some locked in coves of beating hearts,

Some shoved under worn out memoirs,

Several washed away by waves of thoughts,

Nonetheless, the gravels of hope remains past doubts.

Perished castles and empty seashells,

Glistening shingles and chips of marbles,

Reminiscences of those who walked the lengths,

With humour and grit, with spirits and strengths.  

Yet, the waves rush to kiss the shores - amid intense storms,

For every crest has a trench and after every dawn comes a dusk,

Like every being has a certain wraith

So here lingers the eternal oath of faith.

Poem : Will you?

Will you reach out to the stars that shine

And pluck out the brightest pair? 

I shall let them rest in my eyes forever

And your eyes will see the world in mine.

Will you seize the winds that whine

And curl them around my hair?

I shall let them hide my face wherever

And your fingers will tuck them behind my ears.

Will you grab the reds off the rainbow

And dab them on my cheeks? 

I shall lift my chin very high so ever

And your lips will find your way to mine.

കവിത : നഷ്ടതാരകം

അമാവാസികളും വെളുത്തവാവുകളും മാറിമാറി
വലിച്ചിഴച്ചീടുന്നുവീ സ്‌മൃതിപഥത്തിൻ രഥചക്രം.

പൂർണേന്ദുതൻ പ്രഭാവലയത്തിൻ ദൃശ്യമൊന്നതു
അനുസ്‌മരിപ്പിക്കുന്നു സദാ നിൻ സുമുഖവദനവും,
വിസ്‌മൃതിയിൽ മുങ്ങുവാൻ ഒരുങ്ങും നിൻ മന്ദസ്‌മിതവും.

ഈ ഭൂവിൽ ഒഴുകി തികഞ്ഞ നരജന്മധാരയിലേ
നിറം ചാലിക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും
താരകങ്ങളായി ചുറ്റും കൂടെക്കൂട്ടിയോ നീ ?

ഉല്ക്കയായി അവയോരോന്നും ജ്വലിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ
ആരുടെയോ കാംക്ഷകൽ സത്യമായീടും
നിർവൃതിയിൽ, നിന്നുടെ മിഴിനീര്‍ത്തുള്ളികൾ
മഴയായി കീഴേ പെയ്തൊഴുക്കിയോ നീ ?

മണ്ണിൽ വീണലിയുംമുന്നേ അവയേ ഒരുവേള ഞാൻ
കൈക്കുമ്പിളിൽ തളക്കുവാന്നൊന്നു ശ്രമിച്ചൂ വൃഥാ.

എൻ്റെയും നിൻ്റെയും ബാഷ്പങ്ങൾ ഒന്നായി തുളുമ്പി
ആലിംഗനബന്ധനത്തിൻ്റെ ഹ്രസ്വസമാഗമത്തിൽ,
പിന്നെയും ആവിയായി ഉയരുവാൻ വിണ്ണിൽ.

അവിരാമമായി ഉരുളമീ ചക്രം ഋതുക്കള്‍ മാറ്റവേ,
മറ്റൊരു പൂർണചന്ദ്രനായി നിരന്തരം കേഴുന്നു നിശീഥിനി,
സ്മരണസുഖങ്ങൾ പിന്നെയും പിന്നെയും അറിഞ്ഞീടുവാൻ.

കവിത : നവയുഗ നാരി

പവിത്രമാം സിന്ദൂരരേഖയിൽ
ശയിക്കും ഇളം ചുവപ്പിൻ ലാജ്ഞയില്ലേ?

വിസ്‌തൃതമാം നെറ്റിത്തടത്തിൽ 
പതിയും കുങ്കുമത്തിൻ ബിംബമില്ലേ?

വലംപിരിശംഖാവും കണ്‌ഠത്തിൽ
വാഴും താലിതണുപ്പിൻ ആലിലയില്ലേ?

സുദീർഘമാം മോതിരവിരലിൽ
വൃത്തം വരയ്ക്കും ആംഗുലീയത്തിൻ മരതകമില്ലേ?

രമണീയമാം ഇരുകരങ്ങളിൽ
കിന്നരിക്കും കങ്കണത്തിൻ ശിഞ്‌ജിതമില്ലേ?

കമനീയമാം കാല്‍വിരലുകളിൽ
തിളങ്ങും മിഞ്ചിതൻ വെള്ളിശോഭയില്ലേ?

നീയോ സുമംഗലി ? നീയോ പരിഗൃഹീത?
ആരാഞ്ഞു ആയിരം നാവുളള അനന്തന്മാർ.

വ്യാപ്‌ത്തിയേ പുൽക്കുന്ന അരുവിക്കുണ്ടോ താലി ?
തീരം തഴുകും നിരന്തരം തിരകൾക്കുണ്ടോ കുങ്കുമം?
മണ്ണിന്റെ മാറിൽ പെയ്തൊഴിയും വർഷക്കുണ്ടോ മിഞ്ചി?

അനന്തരം സഹസ്രനാവുകൾ ഒന്നിച്ചോതി.... ഹോ !! നീ നവയുഗ നാരിയോ?

കവിത : മരീചിക

ജ്വലിക്കാനുള്ള തൃഷ്‌ണയും , അണയുന്ന പ്രത്യാശയും
വചസ്സുകളായി വാരി വിതറിയവൻ ധവള ഭിത്തിയിൽ.

നിരാധാരമായി നോക്കി നിന്നൂ എണ്ണമറ്റ നേത്രങ്ങൾ.
മർത്യജന്മ അശരണതകൾ മന്ത്രിച്ചൂ അസംഖ്യം അധരങ്ങൾ.
പ്രാത്ഥനാമുദ്രകൾ രചിച്ചൂ കണക്കറ്റ ഹസ്തങ്ങൾ.

സമസ്‌തം വൃഥാ....ഹിതം അജ്ഞാതം.

ദേഹവും ദേഹീയും കലഹിച്ചു പിരിഞ്ഞു
ദേഹം ഉലയിലേക്ക് .....ദേഹീ അലയിലേക്ക്.

പെയ്യാൻ മറന്ന വൃഷ്‌ടിയേ ശപിക്കാൻ മറന്ന മണലാരണ്യം,
മരീചികയാൽ സ്വപ്‌നങ്ങൾക്ക് ചിറകേക്കുന്നു ....
അന്നും.....ഇന്നും.....എന്നും.

കവിത : മനസ്സിൻ്റെ മുറിവുകൾ

നനയാൻ മറന്ന മഴകൾ,

അറിയാൻ മറന്ന സൗരഭ്യങ്ങൾ,

തഴുകിയകന്ന തിരകൾ ,

തഴുകാതെ മറഞ്ഞ തെന്നലുകൾ,

കൊഴിഞ്ഞു വീണ ഇലകൾ,

വേരറ്റ് ഉണങ്ങിയ തണ്ടുകൾ,

പറന്നകന്ന പറവകൾ ,

മാഞ്ഞുപോയ വര്‍ണ്ണരാജികൾ,

പറയാതെപോയ വിചാരങ്ങൾ,

പറഞ്ഞു പോയ പദങ്ങള്‍,

എല്ലാം നീറും മനസ്സിൻ്റെ മുറിവുകൾ.

കവിത : ഒരു കണ്ണുനീർ തുള്ളിയുടെ പ്രയാണം

മിഴിദളങ്ങളിൽ ഒളിക്കുന്നുവോ ആഴി തൻ അപാരത

ശ്രവിക്കുന്നില്ലാരും ഉള്ളിലെ പ്രളയത്തിൻ ഗർജ്ജനം.

ഇമയഗ്രങ്ങളിൽ നിന്നുതിരും കേവലമാമൊരു അശ്രുബിന്ദു

ഒഴുകുന്നിതാ നിൻ കവിള്‍ത്തടത്തിലൂടെ മന്ദമായി.

വീണിതാ പതിക്കുന്നു നിൻ അധരങ്ങൾക്കുമേൽ 

അവയോ , വിറയ്ക്കുന്നു സ്വ വ്യസനത്തിന് ഹിമവർഷത്താൽ 

നാവിലലിയും ലവണരസം , ഈ നയനജലം

ആഴിയിൽ ജനനം ആഴിയിൽ മരണം.

Poem : Lonely Silhouette

Why does your memories still sting the eyes?

This is not what they said will ensue.

Time’s supposed to wave the mystic wand

And sweep the reminiscences far from pursue.

Your silhouette on the mind’s so very deep perhaps……?

Poem : Until Perhaps Eternity Ends

And another month goes by!

..................and counting still.

The pain is still as intense,

The wound is still as raw,

The vaccum remains unfathomable.

I hope it stays that way for ever.

I don't want time to heal this,

I don't want you to disappear behind the realm of forgotten memories.

I want you to live on in our hearts,

I want each one of us to remember you everyday.

Until perhaps eternity ends!!!

Poem : If Only

If only I could take away the grayness

And return the memories instead.

If only I could take away the dread

And return the confidence instead.

If only I could take away the stumble

And return the steadiness instead.

If only I could take away the languor 

And return the vitality instead.

If only I could freeze the wheels.

If only I could pause the advent.

If only .....if only.....

Poem : Loss

What's with this universal randomness?

Why does it target seemingly innocent souls?

Am I an idiot to search for logic within?

I hate this unfair distribution of badness.

But I need to keep my faith intact.

Alas! That's the only survival technique I mastered infact.

കവിത :നിനക്കായി

ഇന്ന് എനിക്കായി ഉദിച്ച സൂര്യനും,

എനിക്കായി വീശിയ കാറ്റും,

എനിക്കായി പെയ്ത മഴയും,

എനിക്കായി വിരിഞ്ഞ പൂവും,  

എനിക്കായി ജ്വലിച്ച ചന്ദ്രനും,

എനിക്കായി മിന്നിയ താരകവും,

നാളെ നിനക്കായി ഞാൻ നേരുന്നു.

കവിത - വടവൃക്ഷങ്ങൾ

മനസിന്റെ സങ്കുചിത വീഥികളിൽ

വടവൃക്ഷങ്ങൾ പടർന്നു പന്തലിക്കട്ടേ....

കാല്പനിക ലക്ഷ്മണരേഖകൾ പലായനം ചെയ്യപ്പെടട്ടേ......

ജുഗുപ്സയുടെ ഹിമശിലകൾ ഉരുകിയൊലിക്കട്ടേ.

Like they say, there could always be a deviation or a uturn ahead. We may have to just make that choice ....tout de suite.

കവിത - ചായം

അക്ഷരങ്ങളിൽ ചായം പൂശുന്നവരും  

വരകളാൽ കഥകൾ ചൊല്ലുന്നവരും ,

ദൈവത്തിന്റെ കൈയൊപ്പുള്ളവരോ?

സ്വരഗണങ്ങളാൽ നൃത്യവും 

ചരണങ്ങളാൽ ആരോഹണാവരോഹണങ്ങളും....

ഭൂമിയിൽ  മാലാഖമാരോ?

കവിത : അമര്‍ത്യത്തോഴി

ഇല്ല , വിട്ടുകൊടുക്കില്ല നിന്നെ ഞാൻ മറവിതൻ  മച്ചിലേക്ക്.....!!

എന്റെ നെഞ്ചിലെ നാലറകളിലൊന്നിൽ

പാർക്കുക  നീ , കരമേതും നല്കീടാതേ.

ഇല്ല , അനുവദിക്കില്ല നിന്നെ ഞാൻ മുക്തിതൻ ചിറകിലേറാൻ......!!

എന്റെ ദേഹിയോട് മുറുക്കെ കെട്ടിപിണഞ്ഞു

മയങ്ങുക നീ , അല്ലലേതും അറിഞ്ഞീടാതെ.

കൈകോർത്തു നടന്ന വയൽവരമ്പുകളും,

വളപൊട്ടുകൾ തിരഞ്ഞുതളർന്ന നടവഴികളും,

അടകംച്ചൊല്ലി വിശ്രമിച്ച പേരാലിൻ വേരുകളും.

നിന്നെയും കൊണ്ടെനിക്ക് പോയീടേണം

പിന്നേയും വെറുതയാ സുഖസ്മരണകളിൽ.

കൺപൊത്തി  കളിച്ച ഇളംവെയിലുകളും,

ഒരുകുടകീഴിൽ നനഞ്ഞ പെരുമഴകളും,

കളിച്ചൊല്ലി തഴുകിയകന്ന ചെറുഓളങ്ങളും.

നിന്നെയും കൂട്ടിയെനിക്ക് മുങ്ങീടേണം

പിന്നേയും വെറുതയാ അനുഭൂതികളിൽ.

കുന്നിക്കുരുക്കൾ തിങ്ങിയ ഓട്ടുരുളിയും,

വരകൾ മാഞ്ഞൊരാ പുസ്തകത്താളുകളും,

അതിനുളിൽ ഒളിപ്പിചൊരീ പനിനീര്പ്പൂവിൻ ഇതളുകളും.

നിന്നെയും ചേർത്തെനിക്ക് മടങ്ങീടേണം

പിന്നേയും വെറുതയാ ഗതകാലങ്ങളിൽ.

ഇല്ല , ഏകില്ലനിനക്കു  ഞാൻ ബലിച്ചോറിൻ കൈയടി.....!!

എന്റെ അകത്താരിൽ നിൻ മനവും തനുവും

നിറമങ്ങാതെ ആനന്ദനര്ത്തനം ആടീടുംവരെ.

ഇല്ല , വിട്ടുകൊടുക്കില്ല നിന്നെ ഞാൻ മറവിതൻ  മച്ചിലേക്ക്....!!

എന്റെ നെഞ്ചിലെ രണ്ടറകളിൽനിന്നും

ഒടുവിലത്തെ ശ്വാസവും വിടപറഞ്ഞിറങ്ങുംവരെ.

കവിത : അമ്മക്കനൽ

ഇന്ദ്രചാപതിൻ സേതുവിലേറി മറുവശം പോയീടവേ,

നയനമനോഹരമീ  ദൃശ്യങ്ങൾ 

ഓർമ്മതൻ യവണിക്കപ്പുറം എരിഞ്ഞടങ്ങീടും മുമ്പേ,

കുറിച്ചീടട്ടെ ഞാൻ ഈ ധവളപലകയിൽ വെറുതെ.

ഗഗനസമുദ്രം മമ പാദങ്ങളിൽ  മുത്തമിട്ടലയടിക്കവേ,

മേഘശകലങ്ങള് ചുഴലവും കേളീവസന്തം തീർത്തീടുന്നു.

സപ്തചായങ്ങളെൻ അകതാരിൽ മൈലാഞ്ചിതണുപ്പു വാരിവീശീടവേ,

മന്ദമാരുതൻ  ഇമ്പമാം നുപൂരശ്രുതി മീട്ടിയാടീടുന്നു.

മഴത്തുള്ളികളിൽ മുഖംനോക്കി കണ്ണെഴുത്തും പറവകളും,

അന്തിച്ചോപ്പിനാൽ അധരം പൂശും ആകാശതട്ടകവും.

മയിലാടും പർവ്വതശിഖരത്തിൽ ചെങ്കൊടിപാറും താപഗോളവും,

ആയിരംകാതം കീഴെ പരവതാനി വിരിക്കും ശീതധരിണിയും.

സമാന്തരപ്രപഞ്ചത്തിൽ എങ്ങാനും  ദർശിക്കാനാകുമോ സമാനമായൊരീ വശ്യമനോഹര ആലേഖനം?

സീമകളിലാത്തൊരീ  വീഥിയിൽ

ഏകാകിനിയായി ഞാൻ പിച്ചവെച്ചീടുമ്പോൾ കൈയ്യെത്തും ദൂരത്തു നീയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ,

അടിതെറ്റിവീഴുമാറാകുമെന്നെ 

തവ കരദോലികയിലേന്തി നീ അമ്മാനമാടിയേനേ.

അപ്പുറമെത്തി തിരിഞ്ഞുനോക്കിടുമെന്നെ

നിൻ നെഞ്ചിലെ ശയ്യയിൽ മയങ്ങീടുവാൻ,

ആധിനിറഞ്ഞ ആ കൺദളങ്ങളും

വിറകൊള്ളും ആ അധരാങ്കുരവും

സസ്നേഹം മാടിയരിക്കിലേക്കു വിളിച്ചീടുന്നില്ലേ?

കവിത : നിശാഗന്ധി പ്രണയിക്കുന്നത് ചന്ദ്രനെയല്ല, സൂര്യനെയാണെങ്കിലോ?

അരുണോദയത്തിന്നു നേരമായി പ്രിയതോഴാ,

ഇനിയൊരു യാത്രയില്ലെന്നറിയുക നീ.

എൻ ഇഷ്ട്ടനെ കാണുമ്പോൾ കാട്ടീടുമോ

അവനായി വിരിഞ്ഞുകൊഴിഞ്ഞ  ഈയൊരു ശ്വേതഹ്രസ്വജന്മത്തെ?

ചേറിൽ മുങ്ങിത്താഴുമെൻ ഇതളുകളെങ്കിലും

താപകിരണങ്ങളാൽ പാടാലീവൃക്ഷം പുൽകീടട്ടേ.

പാതിരാസൂര്യനായി അവൻ ഉദിക്കുംപ്രതീക്ഷയിൽ,

ആശാഭംഗത്തിൻ ആഴിയിൽ മറഞ്ഞൊരിവളെ,

കുറിച്ചവനോട് ഓതുമെന്നു ശപഥം ചെയ്തീടുക.

മൂകസാക്ഷിയാം ഹേ ശീതകിരണാ

നിന്നെയും ഏറെ ഇഷ്ട്ടമാണെനിക്കെന്നറിയുക,

എൻ മാനസവീരന്റെ രശ്മികൾ നിരന്തരം

തമസ്സിൽ  കടമെടുക്കുന്നവൻ  നീ.

സ്പർധയുണ്ടെങ്കിലും ഏറെ, സൂര്യകാന്തിയോടെനിക്ക്

ഇനിയൊരു ജന്മം അവളായി ജനിക്കുമാറാകേണം.

ആദിത്യകിരണങ്ങൾ ഒഴുകും ദിശയിൽ

പ്രിയനുമായി ഒരായിരം കാതം ജ്വലിക്കുമാറാകേണം.

കവിത : ഓർമ്മ

ഓർമ്മയൊരു പുഴയെങ്കിൽ,

ജീവചക്ര ദശകൾ കടവുകളെങ്കിൽ,

കടവിൽ നിന്ന് കടവിലേക്കുള്ള പ്രയാണമലോ ഒരുവേള ഈ വഴക്കം.

അനിവാര്യമായ ആ അനന്തസാഗരത്തിൽ   ചെന്ന് ക്ഷയിക്കുംവരെ.