കഥ : ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ കല്യാണനാളുകൾ

ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ കല്യാണനാളുകൾ
*******************************************

അമ്പലകുളത്തിലെ ആട്ടുമാക്കാച്ചി ഒരു ഏകാന്തവാസിയായിരുന്നു. തവളപിടുത്തക്കാരുടെ കണ്ണുവെട്ടിച്ചു അവൻ അവിടെ കഴിയാൻ തുടങ്ങിയിട്ടു നാളുകൾ ഏറെയായി. പിടിക്കപെടുമെന്നുള്ള ഭീതിയിൽ നിമഗ്നനായി അവൻ ശബ്ദമുണ്ടാകാൻ മറന്നിരുന്നു. മാത്രമല്ല, അവൻ്റെ വായ്പ്പാട്ട് കേട്ടു വന്നു ചേരാൻ പാകത്തിന് തരുണീമണികൾ ആരും തന്നെ ആ കുളത്തിലോ സമീപപ്രദേശത്തോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. രാത്രികാലങ്ങളിൽ അവൻ പുറത്തിറങ്ങിയിരുന്നില്ല. അവൻ്റെ കൂട്ടുകാരെയെല്ലാം അവർ ഓരോന്നായി പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

സൂര്യതാപമേൽക്കുമെന്ന് പേടിച്ച്‌ മനുഷ്യർ താരതമ്യേന പുറത്തിറങ്ങാൻ മടിച്ച, നട്ടുച്ചനേരങ്ങളിൽ മാത്രം പുറത്തിറങ്ങാൻ അവൻ ശ്രദ്ധ പുലർത്തി. ഒരു പെൺക്കൂട്ടിനായും ഒരു പെരുമഴക്കാലത്തിനായും അവൻ ദാഹിച്ചു, വളരെയധികം മോഹിച്ചു. ഒരു മഴകുളിരോ ഒരു കാർമേഘകീറോ കാണാതെ നിരാശനായി അവൻ എന്നും, ആ കുളത്തിൻ്റെ ആഴങ്ങളുടെ ഭദ്രതയിലേക്ക് നിരാശനായി മടങ്ങിയിരുന്നു. തൻ്റെ വർഗ്ഗത്തിൻ്റെ സ്വഭാവജന്യതക്ക് വിപരീതമായി, അവൻ സദാ ഗാർഹസ്ഥ്യം കാംക്ഷിച്ചു.

ഗൗഹാട്ടി എക്സ്പ്രെസ്സിൻ്റെ മൂത്രപ്പുരയിലുള്ള ചെറിയ ജനാലിയിൽക്കൂടി ബിറിഞ്ചി പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു. തീവണ്ടിമുറികൾ മാറി മാറി കയറി, ടി.ടിയുടെ കണ്ണിൽപ്പെടാതെ, ഇടനാഴിയിലും മൂത്രപ്പുരയിലും യാത്രാസാമാനത്തിനുള്ള ഇടങ്ങളിലുമായി ഇരുന്നും കിടന്നും യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ടു രണ്ടു ദിവസത്തിൽ ഏറെയായിരിക്കുന്നു. ഒരു "കറകളഞ്ഞ" നാടോടിയുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു അയാൾക്കും. നിറം മങ്ങിയ, മുഷിഞ്ഞു നാറുന്ന, പലയിടങ്ങളിൽ പിന്നിയ, ചിലയിടങ്ങളിൽ തുന്നിക്കൂട്ടിയ ധോത്തിയും കുർത്തയും. തൃണസസ്യാദികൾ നിറഞ്ഞ, മഞ്ഞുമലകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട ഒരു നാട്ടിലേക്ക് വണ്ടി കയറാൻ അയാളെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് ദാരിദ്ര്യമോ, ശീലമായിപ്പോയ അലസതയോ, അത് മനസ്സിലാക്കാതെ കുറുകുന്ന ഒഴിഞ്ഞ വയറോ മാത്രമായിരുന്നില്ല. കാമഖ്യ ദേവിയുടെ തിരുനടയിൽ വിശന്നുറങ്ങിയ ഒരുനാളിൽ, അമ്മ തന്നെ നേരിട്ട് വന്ന് നിർദേശിച്ചതെന്ന് അയാൾ വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു യാത്ര. ധനമോ, സ്നേഹമോ , പ്രണയമോ, രതിയോ, പ്രത്യാശയോ, സൗഹൃദമോ ഒന്നും ലവലേശം ആഗ്രഹിക്കാത്ത ഈ നാടോടിക്ക് വേണ്ടത്, പേശികൾ ചലിക്കാതെ ദിവസേന മൂന്നോ, അതിൽ കൂടുതലോ തവണ, മുറ തെറ്റാതെയുള്ള ഭോജ്യത്തിൻ്റെ ലഭ്യത മാത്രം - മനുഷ്യൻ്റെ അടിസ്ഥാനപരവും പൗരാണികവുമായ ഏക അവശ്യവസ്തു. "കപ്പടയും", "മക്കാനും" ഇല്ലെങ്കിലും ജീവിക്കാം!

ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ സാധാരണമായ ഒരു ഏകാന്തദിനമദ്ധ്യത്തിലായിരുന്നു, ആയാസരഹിതമായൊരു ജീവിതം ഇച്ഛിച്ചു കൊണ്ട് ബിറിഞ്ചി, ദൈവത്തിൻ്റെ സ്വന്തം നാട്ടിൽ, തൻ്റെ വീണ്ടു കീറിയ നഗ്നപാദങ്ങളാൽ ആഗതനായത് .

ദൈവീകപ്രേരിതമായ യാത്രയായതിനാൽ, തന്നെ സഹായിക്കാൻ ഒരു ദൈവദൂതൻ ഇവിടെയുണ്ടാവുമെന്ന് ബിറിഞ്ചി ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു. ആ വിശ്വാസം അയാളെ രക്ഷിച്ചതിനാലാവണം ബിറിഞ്ചിയും ഫണിയും തമ്മിലുള്ള കൂടിക്കാഴ്ച കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ സംഭവിച്ചത്. കേരളീയരേക്കാൾ കൂടുതൽ ഇതരസംസ്ഥാന തൊഴിലാളികൾ‍ ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുള്ള പരിതഃസ്ഥിതിയിലേക്ക് നാട് അതിവേഗത്തിൽ നീങ്ങുന്നതു കൊണ്ട്, ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയിൽ ഒട്ടും തന്നെ അതിശയോക്തി തോണേണ്ടതില്ല.

തൻ്റെ നാട്ടുകാരനായ, അമ്പലക്കള്ളൻ ഫണി ബോറ, അവൻ്റെ ഭൂതകാലപ്രവർത്തികളൊക്കെ കുഴിച്ച് മൂടി, അധ്വാനിക്കുന്ന തൊഴിലാളി വർഗത്തിൻ്റെ ഉത്തമ മാതൃകയായി ഇവിടെ ജീവിക്കുന്ന കാര്യം അയാളിൽ ചെറുതല്ലാത്ത ഒരു സന്തോഷം ഉളവാക്കി. ഫണിയുടെ മാനമാറ്റത്തിൽ തോന്നിയ നിസ്വാർത്ഥമായ ആഹ്ളാദമായിരുന്നില്ല അത്. മറിച്ച്, പൂർവ്വകാലപ്രവൃത്തികൾ മറച്ചുവയ്ക്കാൻ നിർബന്ധിതനാകുന്ന ഒരു വ്യക്തിയുടെ അവസ്ഥയിൽ, മുതലെടുക്കുവാൻ പറ്റിയ അവസരങ്ങളുടെ ആഭിമുഖ്യം മനസ്സിലാക്കിയതിനാലായിരുന്നു.

തൻ്റെ ആപത്കരമായ സാഹചര്യം നല്ലവണ്ണം അറിയാവുന്നതു കൊണ്ടും, താൻ ഇപ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്ന ശാന്തിയുടെയും സമാധാനത്തിൻ്റെയും ഗൃഹസ്ഥജീവിതം കൈമോശം വന്നാലുള്ള ഭവിഷ്യത്തുകളിൽ തീരെ തത്പര്യനല്ലാത്തതു കൊണ്ടും ഫണി ബോറ, ബിറിഞ്ചിയെ സഹായിക്കാൻ ഒട്ടും വൈമുഖ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. ഫണിയുടെ, ഇനിയും മുഴുവനായി എരിഞ്ഞടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത തസ്കരബുദ്ധിയിൽ തോന്നിയ ഉപായമായിരുന്നു ഒരു സിദ്ധൻ്റെ വേഷം. അനുയോജ്യമായ വസ്ത്രങ്ങളും സാമഗ്രികളും ഫണി തന്നെ ബിറിഞ്ചിക്ക് ഏർപ്പാട് ചെയ്‌തു കൊടുത്തു.

"തുമി കൊഷ്ട്ടു ദിലു" (ഞാൻ നിന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചു)

"നൈയ് , നൈയ് ,ബിറിഞ്ചി ബാബ. ശുഭാഗ്യോ!" (ഏയ് , ഇല്ല ബിറിഞ്ചി ബാബ. ഗുഡ് ലക്ക്! )

"ദൊയിനബാദ് ഫണി" (നന്ദിയുണ്ട് ഫണി)

ഫണി ചൂണ്ടികാട്ടിയ ആൽമരത്തണലിൽ പൃഷ്ഠം ഉറപ്പിച്ച ബിറിഞ്ചിയുടെ പൊതുജനസമ്പർക്ക കാര്യപരിപാടികളും ഫണി തന്നെ ഏറ്റടുത്തു നടത്തി. കുണ്ഠിതഭാവമുള്ള, അധികം സംസാരിക്കാത്ത ബിറിഞ്ചി ബാബ മഹാജ്ഞാനിയും ആഹാരമൊഴികയുള്ള ലൗകിക വസ്തുകൾ ബഹിഷ്ക്കരിച്ച മഹാനുഭാവനുമാണെന്ന് ഫണി മലയാളത്തിലും ആസ്സാമീസിലും പിന്നെ രണ്ടും കലർന്ന "ആസ്സായാളത്തിലും" പ്രചരണം നടത്തി. ആദ്യം സംശയത്തോടെയും പിന്നെ കൗതുകത്തോടെയും അവസാനം ഭയഭക്തി ബഹുമാനത്തോടെയും ലോകർ ബിറിഞ്ചി ബാബയെ വകവെച്ചു തുടങ്ങി. നാട്ടുകാർ,പ്രത്യേകിച്ചും തരുണീമണികൾ, ഭക്ഷണം കൊണ്ട് ആൽമരത്തണലിലേക്കും, മറ്റു ചിലപ്പോൾ ബാബ, അവരുടെ വീട്ടുപടിക്കലേക്കും ചെന്നുകയറുവാൻ തക്ക വിധത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ മംഗളകരമായി മുന്നേറി.

ആട്ടുമാക്കാച്ചിയും ബിറിഞ്ചി ബാബയും അങ്ങനെയിരിക്കെ ആകസ്‌മികമായി ഒരു ദിവസം കണ്ടുമുട്ടി. അസഹനീയമായ ചൂടുള്ള ഒരുച്ച നേരം, പാതി വറ്റിയ കുളത്തിനരികിൽ എത്തിയ ബിറിഞ്ചി, രണ്ട് തവളകണ്ണുകൾ വെള്ളത്തിനടിയിൽ നിന്നും തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ട് ഞെട്ടുകയും, പരിഭ്രമം മാറിയപ്പോൾ കൈയിൽ കിട്ടിയ ഒരു ഉരുളൻ കല്ല് കൊണ്ട് തവളയെ എറിയുകയും ചെയ്തു. ഈ കണ്ടുമുട്ടൽ ആട്ടുമാക്കാച്ചിയേ സാമാന്യം നല്ലവണ്ണം തന്നെ ഭയപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും തൻ്റെ ചിരകാലാഭിലാഷത്തിലേക്കുള്ള ആദ്യപടിയാണിതെന്നുള്ള കാര്യം ഗ്രഹിക്കുവാൻ ആട്ടുമാക്കാച്ചിക്ക് അപ്പോൾ കഴിഞ്ഞില്ല. വരാനിരിക്കുന്ന ഭാഗ്യാതിരേകത്തിൽ തികച്ചും അജ്ഞനായ ആ മണ്ഡൂകം കുളത്തിൻ്റെ ചെളിയാഴങ്ങളിൽ അഭയം തേടി.

വരണ്ടുണങ്ങിയ പുഴകളും കിണറുകളും പാടങ്ങളും കൂടി തുടങ്ങിയപ്പോൾ ക്ഷേത്രനിർവ്വാഹക സംഘവും നാട്ടുകാരും ഒത്തുകൂടി തലപുകഞ്ഞാലോചിച്ചു. കൂട്ടത്തിൽ നാസ്തിക ചിന്താഗതിയുള്ള ഒരു വിരുതൻ "ആൽമൂട്ടിലെ ഋഷ്യശൃംഗനോട് ഒന്ന് ചോദിച്ചാലോ?" എന്ന് തമാശരൂപേണ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഒരു ജനക്കൂട്ടത്തിന് തന്നിൽ പൊടുനെയുള്ള പ്രതിപത്തി ആദ്യമൊന്ന് ബിറിഞ്ചിയെ അന്ധാളിപ്പിച്ചെങ്കിലും അയാൾ പെട്ടന്ന് തന്നെ ആത്മസംയമനം വീണ്ടെടുത്തു. ഫണി ബോറയുടെ തർജ്ജമയിൽ കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി, ഗഹനമായ പരിചിന്തനത്തിനൊടുവിൽ ബിറിഞ്ചി ബാബ രണ്ടേ രണ്ടു പദങ്ങൾ മൊഴിഞ്ഞു, "ഭേകൂലി ബിയാ".

ഗുരുമുഖത്തു നിന്നും ഇനിയൊന്നും വരാനില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ നാട്ടുകാർ, ഫണിയോട് കാര്യങ്ങൾ തിരക്കി മനസ്സിലാക്കി. ആസ്സാമീസിൽ "ഭേകൂലി" എന്നാൽ തവളയാണെന്നും "ബിയാ" എന്നാൽ കല്ല്യാണമാണെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞ നാട്ടുകാർ തവളകളെ പിടിക്കാൻ നാലുപാടുമോടി. അമ്പലക്കുളത്തിൽ നിന്നും ആദ്യം ആട്ടുമാക്കാച്ചി പിടിക്കപ്പെട്ടു. കിണറായ കിണറൊക്കെ തപ്പി, ഒടുവിൽ മൂന്ന് തവളകളെക്കൂടി അവർ സംഘടിപ്പിച്ചു. നഗരത്തിലെ ഒരു ജന്തുശാസ്ത്രജ്ഞനെ കൊണ്ട് തവളകളുടെ ലിംഗനിർണ്ണയവും പൂർത്തിയാക്കി. പിടിക്കപ്പെട്ട തവളകളിൽ ആട്ടുമാക്കാച്ചിയൊഴികെ ബാക്കി മൂവരും അംഗനമാരായിരുന്നു! ലക്ഷണമൊത്ത ഒരുവളെ ബിറിഞ്ചി ബാബ തന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്തു കൊടുത്തു.

മഴ പെയ്താൽ എല്ലാവർക്കും ഒരു പോലെ ഗുണകരമാകുമെന്നിരിക്കെ, കല്യാണച്ചിലവുകൾ എല്ലാം നാട്ടുകാരും ചേർന്നു തുല്യമായി പങ്കിടണമെന്ന് ക്ഷേത്രനിർവ്വാഹക സംഘം നിർദ്ദേശിച്ചു. എന്നാൽ സ്ഥലത്തെ പ്രധാന യുക്തിവാദികളും നിരീശ്വരവാദികളും മറ്റു മതസ്ഥരെ കൂട്ട് പിടിച്ച്‌, സംഘം ചേർന്ന് മുറുമുറുത്തപ്പോൾ, കല്യാണച്ചിലവുകൾ ക്ഷേത്രധനസഞ്ചയത്തിൽ നിന്നും എടുക്കാമെന്ന് സമിതി തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു.

എന്താണ് നടക്കുന്നതെന്ന് പിടികിട്ടാത്ത സ്‌തംഭിതരായ മണവാളനും മണവാട്ടിയും വിവാഹനടപടിക്രമങ്ങൾ ക്രമീകരിക്കപെടുന്നതുവരെ വ്യത്യസ്തമായ കൂടുകളിൽ തുറുങ്കിലടയ്‌ക്കപ്പെട്ടു. ഇരുവരുടെയും പരിണയം, ബിറിഞ്ചി ബാബയുടെ ഉപദേശപ്രകാരം മംഗളകരമായ സിംഹലഗ്നത്തിൽ ഉറപ്പിച്ചു. ക്ഷണക്കത്തുകൾ അച്ചടിച്ചു വിതരണം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ക്ഷണിതാകൾ വിവാഹത്തിലും അതിന് ശേഷമുള്ള അന്നദാനത്തിലും പങ്കെടുത്ത് ദമ്പതികളെ അനുഗ്രഹിക്കണമെന്നും, സമ്മാനങ്ങൾ നൽകുന്നതിന് പകരം മഴദൈവങ്ങളോട് പ്രാർത്ഥിക്കണമെന്നും അതിൽ അഭ്യർത്ഥിച്ചിരുന്നു. ഏതോ വിശ്വാസിയുടെ വകയായി അമ്പലത്തിനു മുന്നിൽ വലിയ ഫ്ളക്സ് ഒരണ്ണം ഉയർന്നു - "മേഘനാഥൻ വെഡ്സ് അമൃതവർഷിണി"

ഒരു ഉത്സവത്തിന്നുള്ളതിനേക്കാൾ പതിമടങ്ങു ജനാവലി വിവാഹദിനത്തിൽ കാണുകയുണ്ടായി. കൗതുകം കൊണ്ടോ, അന്നദാനത്തിൻ്റെ ഭക്ഷണ പട്ടികയിലെ തരഭേദങ്ങൾ കൊണ്ടോയെന്തോ, യുക്തിവാദികളും നിരീശ്വരവാദികളും കൃത്യതയോടെ ഹാജർ രേഖപ്പെടുത്തി. നിശ്ചയിച്ചുറപ്പിച്ച ശുഭമുഹൂർത്തത്തിൽ, കുളിപ്പിച്ചു ശുദ്ധിയാക്കപ്പെട്ട വരനും വധുവും, മന്ത്രോച്ചാരണകമ്പടിയോട് കൂടി യഥാവിധി ദൃഢബദ്ധരായി. ചടങ്ങുകൾക്കൊടുവിൽ, നവദമ്പതികളെ എല്ലാവരും ചേർന്ന് ഒരു ചെറുചങ്ങാടത്തിൽ ഇരുത്തി, അമ്പലക്കുളത്തിൽ സഹവസിക്കുവാൻ ഒഴുക്കി വിട്ടു.

കൊട്ടും കുരവയും ബഹളവുമൊക്കെ ഒഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ സംഭ്രമം പതിയെ വിട്ടൊഴിഞ്ഞു. അപ്പോളാണവൻ തൻ്റെ അരികിലിരിക്കുന്ന സഹജീവിയെ ശരിക്കും ശ്രദ്ധിച്ചത്. കാര്യങ്ങൾ ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലാക്കിയ ആട്ടുമാക്കാച്ചി, ആഹ്ളാദഭരിതനും അതിലേറേ രോമാഞ്ചകുഞ്ചിതനുമായി. വർഷങ്ങളായി അമർത്തപ്പെട്ട വികാരവിഷോഭങ്ങൾ, തവളകൾക്കു മാത്രം സ്വായത്തമായ വായ്പ്പാട്ടായി പ്രവാഹിച്ചു. അന്നുമുതൽ അങ്ങോട്ട് ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ കല്യാണനാളുകളായിരുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ കാലവർഷം ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു സന്നിഹിതമായി. ആദ്യം മന്ദഗതിയിലും ഒടുവിൽ പേമാരിയായും അത് രൂപപ്പെട്ടു. ബിറിഞ്ചി ബാബ കാമാഖ്യ ദേവിക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞു. ഫണി ബോറ ആശ്വാസത്തിൻ്റെ നെടുവീർപ്പിട്ടു. വിശ്വാസികൾ സന്തോഷിച്ചപ്പോൾ അവിശ്വാസികൾ നെറ്റിചുളിച്ചു.

മാസങ്ങൾ കടന്നുപ്പോയി, എന്നാൽ മഴ തുടർന്നു. കാലാവസ്ഥ നിരീക്ഷണ കേന്ദ്രത്തിൻ്റെ "പ്രവചനങ്ങൾ" ചെവികൊള്ളാതെ മഴ ഇടവിട്ടിടവിട്ട് പെയ്‌തു കൊണ്ടേയിരുന്നു. "ഹാ! മഴ" എന്ന് പറഞ്ഞവർ "ഛേ! മഴ" എന്ന് മാറ്റി പറഞ്ഞു. കനത്ത പേമാരി തുടരുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ ആവശ്യമായ മുൻ‍കരുതലുകൾ സ്വീകരിക്കാൻ സർക്കാർ ബന്ധപ്പെട്ട വകുപ്പുകൾക്ക് നിർദേശം നൽകി. സംസ്ഥാന ദുരന്തനിവാരണ അതോറിറ്റിയുടെ എമർജന്സി ഓപ്പറേഷൻ സെൻറ്റർ പ്രവർത്തനസജ്ജമായി. സംസ്ഥാനത്ത് നാല് ജില്ലകളിൽ റെഡ് അലർട്ട് പ്രഖ്യാപിച്ചു.

ഈ കോലാഹലങ്ങൊളൊന്നുമറിയാത്ത ആട്ടുമാക്കാച്ചിയും അവൻ്റെ നീലക്കണ്ണി പെണ്ണും അവരുടെ വാല്‍മാക്രിക്കുഞ്ഞുങ്ങളും അമ്പലക്കുളത്തിൽ അവ്യാകുലതയോടെ വിഹരിക്കുകയായിരുന്നു. ആട്ടുമാക്കാച്ചിയുടെ വായ്പ്പാട്ടിന് ഇമ്പവും താളവും കൂടി വന്നു.

മഴ നിലക്കാതിരുന്നപ്പോൾ വിശ്വാസികൾ രൂക്ഷമായി പ്രതിഷേധിച്ചു. യുക്തതിവാദികൾ അസരളം പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. നിരീശ്വരവാദികൾ പരമായി പുച്ഛിച്ചു. ക്ഷേത്രനിർവ്വാഹക സംഘം വീണ്ടും ഒത്തു ചേർന്നു. ഈ സ്ഥിതിവിശേഷത്തിന് കാരണക്കാരനായ ബിറിഞ്ചി ബാബയോട് രണ്ടു വാക്ക് സംസാരിക്കാനും അയാളോട് തന്നെ ഇതിൻ്റെ പരിഹാരം ആരായുവാനും സമിതി ഏകകണ്ഠമായി തീരുമാനിച്ചു.

മഴ ശക്തിപ്പെട്ടത് കാരണം ബിറിഞ്ചി ബാബ ഊട്ടുപുരയിലേക്ക് താമസം മാറ്റിയിരുന്നു. കുടപിടിച്ച ജനാവലിയുടെ വിളി കേട്ട് പുതപ്പിനുള്ളിൽ നിന്നും തലപൊക്കി നോക്കിയ ബാബ, ആദ്യം ഒന്ന് പതറിയെങ്കിലും, ലോകരുടെ ആവശ്യമറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ധ്യാനനിഷ്‌ഠനായി.

ദീർഘനേരത്തിനൊടുവിൽ വലിയ പ്രത്യാഘാതങ്ങളുള്ള രണ്ടു ചെറിയ പദങ്ങൾ ഉച്ചരിച്ചു , "ബിബാഹ് ബിച്ചേദ്" (വിവാഹമോചനം)

നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ കുളത്തിൽ മുങ്ങൽവിദഗ്‌ദ്ധർ ഊളിയിട്ടു. നീലക്കണ്ണിയും കുറച്ചു തവളക്കുഞ്ഞുങ്ങളും അവരുടെ കരാളഹസ്തങ്ങളിൽ അകപെട്ടു. ആട്ടുമാക്കാച്ചിയും ശേഷിച്ച കുഞ്ഞുങ്ങളും ചതുപ്പിൽ മറഞ്ഞിരിന്നു. കണ്ണിൽച്ചോരയില്ലാത്ത ചില മനുഷ്യർ കുളത്തിലേക്ക്‌ കല്ലുകൾ പെറുക്കിയെറിഞ്ഞു. ഭർത്താവിൻ്റെ അഭാവത്തിൽ ആ പതിവ്രതയെ, ബിറിഞ്ചി ബാബ വിവാഹമോചിതയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അവളെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും അവർ ചാക്കിലാക്കി നിർദാക്ഷിണ്യം കടലിലെറിഞ്ഞു.

കാലവർഷം വന്ന വഴിയേ പോയി. ബിറിഞ്ചി ബാബ വീണ്ടും ആൽമരത്തണലിൽ പൃഷ്ഠം ഉറപ്പിച്ചു. തരുണീമണികൾ മുടങ്ങാതെ ദർശനത്തിനെത്തി. തക സമയത്ത്‌ പരിഹാരമേകി നാടിനെ രക്ഷിച്ച ബിറിഞ്ചി ബാബയെ നാട്ടുകാർ ആസ്ഥാനമുനിവര്യനായി നിയോഗിച്ചു. ഊട്ടുപുരയിൽ സ്ഥിരതാമസത്തിന് ഏർപ്പാട് ചെയ്‌തു കൊടുത്തു.എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കൽ തനിക്ക് കൈവന്ന സൗഭാഗ്യത്തിന് കാമഖ്യ ദേവിയോട് നന്ദി പറയാൻ തിരിച്ചു പോകണമെന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു ബിറിഞ്ചി ബാബ സസുഖം വാണു.

വരും കാലങ്ങളിൽ ആരും തന്നെ ആ കുളത്തിൽ തവളകളെ കാണുകയോ അവയുടെ കരച്ചിൽ കേൾക്കുകയോ ചെയ്‌തില്ല. പ്രത്യാശിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലാത്ത ആട്ടുമാക്കാച്ചി ചിലപ്പോൾ ഹൃദയം പൊട്ടി മരിച്ചിരിക്കാം. ആ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ പുതുവയലുകൾ തേടി പോയിരിക്കാം. അല്ലാ, ഈ തവളകളെ പറ്റി തിരക്കാനിപ്പോൾ ആർക്കാ നേരം!

കഥ : ഉലഹന്നാന്റെ മേൽവിലാസങ്ങൾ

ഉലഹന്നാൻ വരാന്തയിലുള്ള ചാരു കസേരയിലേക്ക് പതിയെ ചാഞ്ഞിരുന്നു. ഇന്നത്തെ ഉച്ച വെയിലിന്റെ കാഠിന്യം അയാൾക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിനും അപ്പുറമായിരുന്നു. അയാളുടെ ചർമ്മം വിയർപ്പുതുള്ളികളാൽ തിളങ്ങുകയും പിൻകഴുത്തിൽ നനവ് അനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്തു. മരുമകൾ കൊണ്ട് കൊടുത്ത തണുത്ത മോരുംവെള്ളം ചുണ്ടോട്  അടിപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ തോളത്ത് കിടന്ന വരയൻ തോർത്തു കൊണ്ടയാൾ കഴുത്തു തുടച്ചു.

"എന്തായിപ്പോ  ഈ ചൂട്! പണ്ടൊക്കെ നട്ടുച്ച വെയിലത്ത് യെത്രയാ നിന്ന് തടമെടുത്തിരിക്കുന്നേ? അന്നൊക്കെ കുഞ്ഞൊറോതക്കൊച്ച്  മോരുംവെള്ളവുമായി  വരുമ്പോളാവും ഉച്ചയായെന്ന ബോധ്യം വരുന്നതു തന്നെ. വിയർത്തു വിയർത്തു ഒടുവിൽ തണുക്കുന്ന ശരീരം. എന്തായിരുന്നു അതിന്റെ ഒരു സുഖം! ഹൊ! “

അയാൾക്ക് പണ്ടേ ഉച്ചയൂണ് പതിവില്ല. പ്രാതൽ കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ രാത്രി ഏഴുമണിക്ക് ചോറും കറിയും കൂട്ടി വയറു നിറച്ചു ഭക്ഷണം. അതായിരുന്നു അന്നും ഇന്നും അയാളുടെ ശീലം. വലിയൊരു കഷണം ഇഞ്ചി നാവിൽ തട്ടിയപ്പോൾ അയാൾ ചിന്തകളിൽ നിന്ന് തിരിച്ചു വരികയും പെട്ടന്ന് തോന്നിയ ഈർഷ്യത്തിൽ നീട്ടിത്തുപ്പുകയും ചെയ്തു. അത് പക്ഷേ മുറ്റത്തെ ഇലഞ്ഞി മരച്ചോട്ടിലേക്കായിപ്പോയി.

“കുഞ്ഞൊറോതേ, ക്ഷമിക്കനേടീ. ഓർത്തില്ലെടീ ഞാൻ. അറിഞ്ഞോണ്ട് എന്റെ കൊച്ചിന്റെ നേരേ തുപ്പോ ഞാൻ? ആകെയുണ്ടായിരുന്ന പല്ലും രണ്ടൂസം മുമ്പങ്ങ് വീണു. അതിന്റെ ദേഷ്യം ഇല്ലാണ്ടിരിക്കോടീ  നിന്റെ ലോന്നാണ്?” ഇലഞ്ഞി മരം മെല്ലെ ഒന്ന് തലയാട്ടിയതായും അമർത്തിയൊന്നു മൂളിയതായും അയാൾക്ക് തോന്നി.

കുഞ്ഞൊറോതക്ക്  ഇലഞ്ഞിപൂക്കൾ വലിയ ഇഷ്ട്ടമായിരുന്നു, ഇലഞ്ഞി മരവും. ഇലഞ്ഞിപ്പൂ പോലത്തെ കമ്മലും മൂക്കുത്തിയും പണികഴിപ്പിച്ചു കൊടുത്ത ആ പിറന്നാൾ ദിനത്തിൽ ഒറോത, ഉലഹന്നാന് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടമുള്ള പഴംപൊരി ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുകയും പച്ച നിറമുള്ള ഒരു തുകൽ നോട്ട്ബുക്ക്  സമ്മാനമായി നൽക്കുകയും ചെയ്തു. കൃത്യം അമ്പതിയഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക്  മുമ്പായിരുന്നു അത്. ഇലഞ്ഞി മരം ഈ മുറ്റത്ത് നട്ടിട്ടിപ്പോൾ വർഷം ഇരുപത്തിയൊന്ന് കഴിയുന്നു. അതിൽ പിന്നെ ഇലഞ്ഞിപ്പൂവിന്റെ നറുമണമുള്ള എത്ര രാത്രികളാണ് 'ലോന്നാൻ' എന്ന് കുഞ്ഞൊറോത വിളിച്ചിരുന്ന ഉലഹന്നാൻ, ഈ വരാന്തയിൽ ഇലഞ്ഞിമരത്തെയും അതിന്റെ ഇലകളെയും നിലാവെളിച്ചത്തെയുമൊക്കെ നോക്കി കിടന്നത്?

“ബിൻസിയേ, എടീ ബിൻസിയേ, ഈ ഇഞ്ചിയോന്ന് ശരിക്കും ചതക്കാൻ പാടില്യയോടീ നിനക്ക്?  എന്റെ പല്ലു വീണത് നീയും കണ്ടില്യയോടീ?"

മരുമകൾ തിടുക്കപെട്ട് ഉമ്മറത്തേക്ക് ഓടി വന്നു, "എന്തിനാ ന്റെ പൊന്നപ്പാ നിങ്ങള് കിടന്ന് ഒച്ച വയ്ക്കുന്നേ? ഞാൻ അവിടെ മീൻ കഴുകുവാ. ജോബിച്ചയന്റെ കോളേജിലെ  കൂട്ടുകാരൊക്കെ ഇന്ന് വിരുന്നു വരുന്ന ദിവസമല്യയോ? ഒന്നും അങ്ങട്ട്  ആയിട്ടില്ല ഇതുവരെ. ഇനിയും കിടക്കുന്നു എനിക്ക് പിടിപ്പത് പണി. അതിന്റെ ഇടയില് തമ്പുരാനെയോർത്തു അപ്പനും കൂടി തുടങ്ങല്ലേ."

"എനിക്ക് ചവയ്ക്കാൻ പറ്റാത്തതൊക്കെയാവും നീ ഉണ്ടാകുന്നത്, എനിക്കറിഞ്ഞുക്കൂടായോ നിന്നെ! തൊണ്ണൂറ് കഴിഞ്ഞ ഒരു മനുഷ്യനെ ഇങ്ങനെ കഷ്ട്ടപെടുത്താൻ നിനക്ക് തോന്നുന്നല്ലോടീ."

"എന്റെ അപ്പാ, ഞാൻ ഇഞ്ചിയും ചെറിയുള്ളിയും കറിവേപ്പിലയുമൊക്കെ നല്ലതു പോലെ ചതച്ചതാ മോരിൽ ചേർത്തേ. ധിറുതിയിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല, അങ്ങ് ക്ഷമി. ഇന്ന് അപ്പനോട് വഴക്കിടാൻ എനിക്ക് ഒട്ടും സമയമില്ല.” അങ്ങനെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ബിൻസി അകത്തേക്ക് കേറിപ്പോയി.

ഉലഹന്നാന് ചിരി വന്നു. അയാൾ ഇലഞ്ഞി മരത്തോടായി പറഞ്ഞു, “പാവമാ. അവൾക്കെന്നെ വലിയ കാര്യമാടീ. നിന്നെ പോലെ അറിഞ്ഞും കണ്ടുമൊന്നും ചെയ്യത്തില്ലന്നേയുള്ളു. ഒരു കഥയില്ലാത്തോളാ."

അയാൾക്ക് പച്ച  പുറംചട്ടയുള്ള ആ നോട്ട്ബുക്ക് ഒന്ന് കാണണമെന്ന് തോന്നി. പക്ഷേ ആ നോട്ടുബുക്ക് എന്തിനായിരുന്നു താൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നതെന്ന് എത്രയാലോചിച്ചിട്ടും ഉലഹന്നാൻ ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അപ്പോൾ, അത് അറിയാൻ അയാൾക്ക് വല്ലാത്ത വാശിയായി. ഈയിടെയായിട്ട്  അയാൾ ഇങ്ങനെയാണ്. എത്ര ത്രീവമായി അയാളെ ഓർമ്മകൾ ചതിക്കുന്നുവുവോ അത്ര തന്നെ ത്രീവ്രമായി അയാൾ അവരെ പിന്തുടരാൻ ശ്രമിക്കും. പിന്നെ ഇരുന്നാലും കിടന്നാലും മാറാതൊരു തലവേദന ഉടലെടുക്കും, അതും ഒരു വശത്തു മാത്രം. കുറച്ചു നേരം വരാന്തയിൽ ഉലാത്തുമ്പോൾ ചെയ്യാനുദ്ദേശിച്ച കാര്യം അയാൾ മറക്കുകയും, അയാളുടെ തലവേദന അപ്പോൾ കുറയുകയും ചെയ്യും. ഇത് അതുപ്പോലെ ആവരുതെന്ന് അയാൾ തീരുമാനിച്ചു.

അയാൾ മുറിക്കുള്ളിൽ കയറി ഭാര്യയുടെ  അലമാരയിൽ തിരയാൻ ആരംഭിച്ചു. വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും  അതിനുള്ളിൽ ഇപ്പോഴും കുഞ്ഞൊറോതയുടെ മണം തങ്ങി നിന്നിരുന്നു. ഏലയ്ക്കയുടെ വാസന. ഉലഹന്നാൻ ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്ത്  സാവധാനം പുറത്തേക്ക് വിട്ടു. ഒറോതയുടെ കൊന്തയും കുരിശും ഇലഞ്ഞിപ്പൂക്കമ്മലും  മൂക്കുത്തിയും ഒക്കെ അയാളെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥമാക്കി. ഉലഹന്നാന്റെ ഇടത് കൈയിൽ ഒരു തരിപ്പ് അനുഭവപെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അരമണിക്കൂറിന്റെ  ശ്രമത്തിനൊടുവിൽ അയാൾ അത് കണ്ടെടുത്തു. അപ്പോഴേക്കും അയാൾ നന്നേ ക്ഷീണിച്ചു. വിയർപ്പിനാൽ വസ്ത്രങ്ങൾ ശരീരത്തോട് ഒട്ടി കിടന്നു. ബാക്കിവെച്ച സംഭാരം കുടിച്ചുക്കൊണ്ടയാൾ ചാരുകസേരയിൽ വന്നിരുന്ന്  ആ നോട്ട്ബുക്ക് പരിശോധിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതിനകത്ത് ചുവന്ന മഷിയുള്ള ഒരു പേനയുമുണ്ടായിരുന്നു.

ആ ബുക്ക് നിറയെ മേൽവിലാസങ്ങലായിരുന്നു. തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ പല ഘട്ടങ്ങളിൽ, പലപ്പോഴായി താൻ കണ്ടുമുട്ടിയ വ്യക്തികളുടെ വിലാസങ്ങൾ. അതിൽ അയാളും കുടുംബവും മാറി മാറി താമസിച്ചിരുന്ന വാടകവീടുകളുടെ വിലാസങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. മറ്റു ചിലത് അയാളുമായി ബന്ധമുണ്ടായിരിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള കടകളുടെയും ഓഫീസുകളുടെയും വിലാസങ്ങളാവാം.

ഗാഢമായൊരു വിഷാദം എവിടെന്നോ കയറി ഉലഹന്നാന്റെ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി കിടന്നു. ക്ലേശം അയാളുടെ മ്ലാനമായ മുഖത്ത് പ്രതിഫലിച്ചു. വിലാസം എഴുതാനുള്ള ഈ ബുക്ക് ഒരിക്കലും തന്നെ വികാരതീവ്രതക്ക് അടിമപ്പെടുത്തുമെന്ന് അയാൾ കരുതിയിരിക്കില്ല. പക്ഷേ ഈ ജീവിതസായാഹ്നത്തിൽ  മറ്റയേത് വികാരമാവും സന്ദർഭോചിതമാകുക?

ഒരു ആയുഷ്കാലത്തെ ബന്ധങ്ങളുടെയും സൗഹൃദങ്ങളുടെയും പരിചയങ്ങളുടേയും ദൃഢത, കുറച്ചധികം മങ്ങിയ മഷി കറുപ്പുകളിൽ വ്യാപിച്ചു കിടക്കുന്നു. മുന്നിൽ നടന്നവർ, പിന്നിൽ നടന്നവർ, മറ്റു ചിലർ ഒപ്പം നടന്നവർ. ഒട്ടുമിയ്ക്ക മേൽവിലാസങ്ങളും പക്ഷേ കുറുകെ വെട്ടിയിരുന്നു.  മേൽവിലാസക്കാർ അവിടുന്ന് മാറി പോയതായിരിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ മരിച്ചു പോയിരിക്കാം. അതുമല്ലെങ്കിൽ താനും മേൽവിലാസക്കാരും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം മുറിഞ്ഞു പോയതായിരിക്കാം. അയാളുടെ ദുഃഖം ഒഴുകുന്ന പുഴയായി.

“എപ്പോഴാണ് മേൽവിലാസവും മേൽവിലാസക്കാരനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം താൻ നിരീക്ഷിക്കുന്നത് നിർത്തി വച്ചത്?”  ഉലഹന്നാൻ ഓർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ കഴിഞ്ഞില്ല. ഈ വിലാസങ്ങളുടെ നോട്ട്ബുക്ക് തന്റെ ആത്മകഥ തന്നോട് പറയുന്നതായി അയാൾക്ക് തോന്നി.

അണക്കെട്ട് നിർമ്മാണതിന്  മുന്നോടിയായി, കേന്ദ്ര ജലവൈദ്യുത കമ്മിഷനു വേണ്ടിയുള്ള, സമഗ്രപഠന റിപ്പോർട്ടുകൾ  തയ്യാറാക്കുന്ന സംഘത്തിന്റെ കൈക്കാരനായാണ്  ഉലഹന്നാൻ ആദ്യമായി കുറവൻ മലയുടെയും കുറത്തിമലയുടെയും മലയടിവാരത്തിലെത്തുന്നത്. പിന്നീട് ഏലകർഷകനായ പൈലിയുടെയും ഏലിയാമ്മയുടെയും സീമന്തപുത്രി കുഞ്ഞൊറോതയേയും മിന്നുകെട്ടി അതിയാൻ അവിടെത്തന്നെയങ്ങ് കൂടുകയായിരുന്നു. അവിടെന്നങ്ങോട്ട് ഉലഹന്നാന്റെ പ്രപഞ്ചം പ്രകൃതി രമണീയതയുടെ ഈറ്റില്ലമായ ഈ താഴ്വരയായി മാറി.

അയാൾ മേൽവിലാസങ്ങൾ ഓരോന്നായി പരിശോധിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. നെല്ലിക്കുന്നേൽ അച്ഛന്റെ പേര് കണ്ടപ്പോൾ ഉലഹന്നാൻ തന്റെ ബാല്യകാലത്തേക്ക് പോയി. അച്ഛന്റെ സ്നേഹശാസനകലോർത്തു. ചിലന്തി വീണ കഞ്ഞിയും കപ്പപുഴുക്കും തന്നെ നിർബന്ധപൂർവം കഴിപ്പിച്ച കപ്പിയാർ വറീതിനെ ഓർത്തു. ഒരു പത്തുവയസുകാരന്റെ ഹൃദയമിടുപ്പകളെ അനിയന്ത്രിതമാക്കിയിരുന്ന, പേരോർമ്മയില്ലാത്ത, രണ്ട് തരളപ്രഭയുള്ള മിഴികളെയോർത്തു. അനാഥാലയത്തിലെ നരച്ച ചുവരുകൾ പോലെ ഓർമ്മകൾക്കും അവ്യക്തത. ഒറോതയെ മിന്നു കെട്ടിയ വിവരമറിയിച്ചുകൊണ്ട് താൻ എഴുതിയ കത്തിന് അച്ഛന്റെ മറുപടി വന്നില്ലെന്നാണ് ഓർമ്മ.

അടുത്തതായി കണ്ണുടക്കിയത്  രാഘവൻ മാഷിലാണ്. കൃഷിയുടെ ബാലപാഠങ്ങൾ തനിക്ക് പറഞ്ഞു തന്ന ഗുരുനാഥൻ. മാഷിന്റെ മേൽവിലാസത്തിന്  കുറുക്കെ ചുവന്ന മഷിയിൽ വരച്ച വര അയാളുടെ തിമിരം ബാധിച്ച കണ്ണുകൾ പിന്നെയും ഈറനാക്കി. ഇടതു കൈയിൽ നേരത്തെ അനുഭവപ്പെട്ട തരിപ്പ് ഒരു കഴപ്പായി മാറുന്നതായി അയാൾക്ക് അനുഭവപെട്ടു.

സ്കറിയയുടെ രണ്ടു വിലാസങ്ങൾ ബുക്കിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒന്ന് തൊടുപുഴയിലെയും രണ്ടാമത്തേത് ന്യൂ സിലാൻഡിലെയും.  പേരക്കുട്ടികളേ നോക്കാൻ പോകുന്ന സന്തോഷത്തിനിടയിലും ആദ്യ വിമാനയാത്രയുടെ ആശങ്കയും വെപ്രാളവും പങ്കു വയ്ക്കാൻ വന്നപ്പോഴാണ് സ്കറിയയേയും ശോശാമ്മയേയും അവസാനമായി ഉലഹന്നാൻ കാണുന്നത്. വിമാനത്തിലെ സീറ്റിൽ നിന്നും വീഴാതിരിക്കാൻ എന്ത് തരം ബെൽറ്റാണ് വാങ്ങിക്കേണ്ടതെന്ന സ്കറിയയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയ ഉലഹന്നാൻ അത് നിർത്താൻ പെട്ട പാട്!

പിന്നെ, സർക്കാർ ആശുപത്രിയിൽ ഡോക്ടറായി ജോലി കിട്ടിപ്പോയ രാജു. പണിക്കാരി ചെല്ലമ്മയുടെ ചെറുക്കൻ. “ചന്ദിരനെ കാട് കൊണ്ടോയപ്പോൾ അവറ്റകൾക്ക് കേറി കിടക്കാൻ ഒരു പുരയും ചെക്കന് പഠിക്കാൻ കായ്യും കൊടുത്തിന്റെ നന്ദിയുള്ള കൂട്ടമാ.” വല്ലപ്പോഴും മരുന്നുകളുമായി ഉലഹന്നാനെ കാണാൻ മലകേറുന്ന ഏക വ്യക്തിയും ഈ ഡോക്ടറായിരുന്നു. ദാനപ്പട്ടികയിൽ അധികമൊന്നും എഴുതിച്ചേർക്കാനില്ലാത്ത പിശുക്കൻ ഉലഹന്നാന്റെ മറ്റൊരു മുഖം.

മക്കളുടെ ഹോസ്റ്റലുകൾ, പാലായിലുള്ള ബിൻസിയുടെ അപ്പച്ചൻ പൗലോസ്, ജോബിയുടെ മകൾ എസ്തേറിന്റെ ദുബായിലെ വിലാസം, തന്റെ ഇളയ മകൾ റാഹേലിന്റെ കാനഡയിലെ വിലാസം, അവളുടെ അമ്മായിയച്ഛൻ ഇസ്തപ്പാൻ അങ്ങനെ ഒരുപാട് പേർ ആ താളുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു.
“റാഹേലിന്റെ പേരകുഞ്ഞിന് ഇപ്പൊ വയസു മൂന്നായി കാണുമായിരിക്കും, ല്യയോ കൊച്ചേ? അതിനെ  ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റുമോയെന്തോ ഇനി! ബിൻസി ഫോണിക്കൂടെ കാട്ടിത്തന്ന ഫോട്ടോയിൽ നിന്നെയങ്ങു കൊത്തി വെച്ചേക്കുവല്ലയോ! ഇടത്തേ പുരികത്തിലെ കാക്കപ്പുള്ളി വേരെ അവിടെ ഉണ്ടെടീ കൊച്ചേ!”

വിലാസങ്ങളൊക്കെ വെടിപ്പായി എഴുതിയിട്ടിരുന്നെങ്കിലും ഉലഹന്നാൻ അധികമാർക്കും എഴുത്തുകൾ എഴുത്തിയിരുന്നില്ല.  അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആരും അയാൾക്കും കത്തുകൾ അയച്ചിരുന്നില്ല.
“ഇപ്പൊ പിന്നെ തോണ്ടുന്ന ഫോൺ വന്നതിൽ പിന്നെ പറയേം വേണ്ടാ, എന്റെ ഒറോത കൊച്ചേ!”, അയാൾ നെടുവീർപ്പിട്ടു.

താടിക്ക് കീഴിലായി ഒരു നേരിയ വേദന തോന്നി തുടങ്ങിയപ്പോൾ അയാൾ ബിൻസിയോട് ഒരു മൊന്ത മോരുംവെള്ളം കൂടി ആവശ്യപ്പെട്ടു. പ്രഷർ കുക്കറിന്റെ ചൂളമടിക്കിടയിൽ ബിൻസി അത് കേട്ടില്ല. അവർ അപ്പോൾ മീൻകറിയുടെ ഉപ്പ് നോക്കുകയായിരുന്നു.

“ഇലഞ്ഞിമരച്ചോട്ടിൽ ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ? ആരാത്? ഒറോത കൊച്ചോ? നിന്റെ മൂക്കൂത്തി എന്തിയേടീ? അകത്തെ അലമാരയിൽ ഞാൻ കണ്ടതാണല്ലോ? ഹേ! ഈശോയേ! നെല്ലിക്കുന്നേൽ അച്ഛനോ? രണ്ടാളും കൂടി വന്നേക്കുവാല്ലേ? അപ്പോ സമയമായി , അല്യയോ?”

ഉലഹന്നാൻ ചുവന്ന മഷി കൊണ്ട് നോട്ട്ബുക്കിന്റെ അവസാനത്തെ താളിൽ, വിറക്കുന്ന വിരലുകളാൽ  അയാളുടെ മേൽവിലാസമെഴുതി ചേർത്തു. അതിന്റെ കുറുക്കെ ഒരു വരയും വരച്ചു. ഇലഞ്ഞിപ്പൂവിന്റെ ഗന്ധം അയാളുടെ നാസികയിൽ ഇരച്ചു കയറി. കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടയുന്നു. 

“നമ്മടെ വിലാസം ഇതിൽ ഇല്ലായിരുന്നെടീയേ, അതോണ്ട് ഞാൻ അത് അങ്ങട് എഴുത്തി ചേർത്തന്നേ. അതിനിപ്പോ നീയെന്തിനാ മൊകം വീർപ്പിക്കനേ? മോരുംവെള്ളം ….. ഹോ, ദാഹിക്കുന്നെല്ലോ! ഇത്ര പെട്ടെന്ന് ഇരുട്ടും വീണോ? ഇനിയൊരു നീലക്കുറിഞ്ഞിപ്പൂക്കാലം കാണാൻ ഒക്കത്തില്ലല്ലോടീ  കുഞ്ഞൊറോതക്കൊച്ചേ , നിന്റെ ഈ ലോന്നാന്. “

ഉലഹന്നാന്റെ കണ്ണുകൾ പൂർണമായും അടയുകയും, അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾ ഒരു വശത്തേക്ക് കോടുകയും, അതിൽ കൂടി ഒരു തുള്ളി ഉമിനീർ ഒലിക്കുകയും ചുവന്ന മഷി പേന അയാളുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് താഴെ വീഴുകയും അതിന്റെ മുനയൊടിയുകയും ചെയ്തു. അയാളുടെ ദുർബ്ബലമായ ഹൃദയം അവസാനമായി ഒരിക്കൽക്കൂടി ഇടിച്ചു.

ബിൻസിക്ക് ഇനി മീൻ പൊരിക്കുന്ന ജോലി കൂടിയേ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നോളൂ. അവൾ കപ്പപുഴുക്കിന്റെ വേവ് നോക്കി. “നല്ല വേവുള്ള കപ്പ. ഇത് അപ്പൻ പൂപോലെ ചവച്ചിറക്കും."

Short Story : Amongst the Roots and Shades

They met under the most clichéd and at the same time, the most unusual circumstances, if that’s ever conceivable! She was rebounding from a particularly devastating divorce. He was trying to come to terms with his third relapse. She, a research analyst from Virginia and him, a budding filmmaker from Mumbai. She thought it was extremely dreamy to have met under a widespread banyan tree that was rumoured to have weathered more than three hundred years of gusts. Ever so vulnerable with its mighty roots exposed, but at the same time resolute enough to stand tall. Much like her current state of affairs and she would soon find out that his was no different.

When she decided to board the flight for an escapade into this serene farmhouse nestled in the laps of a tiny village named Vechoor, the sole possessions in her backpack were a pair of summer dresses, her purse , passport, phone and laptop. The latter two were rendered almost useless when she found out that this village, somewhere near the backwaters of Kottayam, was virginally untouched by modern technological advances, which are often taken for granted back in the US. When the initial amusement of the situation conceded, she was pleasantly surprised to realise that she didn’t mind being disconnected, after all she was home, wasn’t she?  And besides there was not one soul that she could think of wanting to call and inform her whereabouts.

“How pathetic is that Tara?” she asked herself.

The room was exactly as she would have preferred - non-descriptive with minimal furniture, painted in earthy and pastel tones with a subtle touch of antiquity. They invoked vague memories of stories her mother used to tell her with that lost and yearning look she always had in those beautifully mystic eyes of hers. As a teenager, she often playfully fought with her mother for not passing on those specific genes responsible for that mysticism. Later, that look was the only remnants of what her mother used to be and the lone reassuring fact while she watched her mother fight fiercely to saddle her slithering memories. And when the end came, she hadn’t let them close those eyes, even as she tried in vain to freeze the moment. For those eyes were the very last thing she wanted to see. Twenty years have taken some of the intensity out of the pain, but it was still piercing enough to form that lump in her throat every time she wandered into that alley of her life.

Perhaps the hosts sensed her need for self-retrospection and mostly left her to herself. The farmhouse, spread across 35 acres of forestry, was on an island that appeared to float aimlessly towards the estuary, but not quite reaching there.  She woke to the usual perks of such tranquil surroundings – chirping of birds, sun soaked waters, quacking of ducks, dewy trees, glistening sands, musky breeze , greenly foliage and that enthralling smell of damp earth which emerges post virgin showers, mixed with the faint perfume of spices. Her window opened to this picturesque banyan tree that spread its wings to fill the landscape and create an astounding canopy of green leaves. Some of its roots had clamped together to form a natural swing.

She closed her eyes, enjoying the almost floating sensation as the world around hazed and amalgamated together. The creak from above and a cascade of leaves. The swing moves backward, her feet lifts upward - a suspended magical moment of childhood. She was still lost in the exhilarating feeling of the fragrant wafts kissing her skin when she heard him say, “That’s the most liberating experience ever, isn’t it?”

She turned around to find this rather thin and tall young man in clothes that kind of hung loose around him. He wore a muffler which she thought was somewhat outlandish in this summer heat.  He was handsome in a tired sort of way and had distinct cheekbones, an angular jaw and a smile that lit up his eyes. There was a quiet sort of elegance in him.

Something made her blush, perhaps it’s the atypicality around the frame in which she was -  a woman,  approaching the wrong side of forty,  is perched on the right side of a nature made swing, with her summer skirt  politely refusing to be decorous enough to cover her shapely thighs.

“Jay Vardhan. From Mumbai.”

“Tara Arvind. Nice to meet you.” They shook hands. His palms were thinner than she initially thought. Fragile enough for her to feel the bones.

“So what makes a high profile research analyst retreat to this corner of the world?” he enquired while she sipped the aromatic coffee brought in by the staff.

“Divorce. I slept with his best friend.” She said matter-of-factly, while her eyes traced the banyan tree roots. The roots ran into each other without any seemingly obvious pattern. They entwined, embraced and appeared to be comforting each other in their journey down to the belly of nowhere.

He smiled, “And what’s your excuse?” She was sure that he wasn’t being judgmental, for there was no trace of criticism in his voice.

“I wish I had  one.”

“And?”

“And my husband ripped me apart. He took half of everything I ever had – my business, money, home, car and I think a part of me too, something that was me but perhaps not really mine….”, she unsurely left the words trail off.

“He sounds like a reasonable guy.”

“Point noted.” and she laughed. Her cheeks ached from the unfamiliar stretch of facial muscles, which amused her. She must not have laughed like this for quite some time, it seems.

“So why Kerala?”

“My mother was from Kottayam. I think she left some of her here when she migrated to US with my father. I could always sense it in her eyes. Perhaps, I came looking for that something. I don’t know, it was a rather impulsive decision.”

“Hmm…and the other man?”

“Insignificant, in the larger scheme of things. Ah! I could sense that smirk coming. Indian males!” she rolled her eyes melodramatically.

“Now that’s judgementality, racialism, sexism and bigotry all rolled into one sentence. Especially when I wasn’t even thinking of smirking.”

Their laughter merged with the rustling of the leaves until his ended in what seemed to be a perpetual bout of cough.

 “That’s rather bad. Are you okay?” she asked reaching over to rub his bent back.

“Well I guess you could say that given the circumstances.”

“Would you like to explain that?” she thought there a faint trace of resignation in his voice.

He looked down at the palm of his right hand. She noticed that he had beautiful hands with long, tapering fingers in spite of the thinness. The tip of his thumbs slightly inclined backwards making her want to curl her fingers around them. She thought it would be comforting, more so for her than him.

“Do you know what this is? It’s called a simian crease. It’s formed when your heart line and head line are fused together. So when others have 3 main creases on their palms, people with simian crease have just two. There’s no segregation of duties between the head and the heart for us, we think and act together.” He smiled and continued, “It’s also said to have an unestablished correlation with the cancer. It just established itself in my case. So technically speaking, I don’t have much miles to go before I sleep.” 

Although he said this as a matter of fact and none of his mannerism indicated any kind of yearning for sympathy, she suddenly felt overwhelmed with emotion and tears pricked at her eyes. Alarmed, she blinked them away, but the feeling lingered.

“But then what are you doing here? You should be under treatment.”

“When you reach the end of the cliff you are left with just two options – take the plunge or wait for your wings to spread so that you can soar. I choose the latter.”

“But there must be something that can be done?”

“The doctors don’t know where to start. My crab has wide spread claws.”

She didn’t want to continue the conversion. The topics of death and illness have always made her uncomfortable. It brought back frames from the abyss of memories that she often tried to keep tightly locked up in the deep chambers of her soul.

They met quite often. He seemed to be the only other guest around at this time of the season, barring a bunch of college kids who were always out trekking and a honeymoon couple who mostly kept to themselves. He was a  pleasant enough company, with him letting her do most of the talking, while he seemed to be content to just listen to her. With their common love for old melodies and classic reads, there seemed to be no shortage of topics for coffee tête-à-têtes under the shady spot of the ancient banyan tree. The only interruptions seemed to be his bouts of cough, which seemed to become more and more frequent as days went by.

She learned that he was separated too. His wife couldn’t deal with the crests and troughs of his journey with the crab. So he had let go, ungrudgingly.

“But she’s supposed to be there , holding your hand, through thick and thin!’

“Who says so Tara?  You can’t close your palm tight enough, the proverbial sand always slips through. Relationships and boundaries have never really been best of friends. The more  space between them, the better off they are. What right do I have to drag another individual through an emotionally turbulent roller coaster ride? This is my get-away from all kinds of bonds I ever had – parents, partner, friends and colleagues. I just knew that I had to deal with it alone and in my own little way. Coming here made me realise how emotionally draining were those façade of positivity and  optimism I used to adorn, just so that the people around me didn’t feel the shit I was going through.”

“We all run away, don’t we?”

“Of-course, flight is our default mode and the safest, perhaps. Nothing wrong with that though. When you are ready, you can switch to the fight mode. But the fight should be with one-self.”

Days and weeks fell way, so did the leaves, forming a tranquil brown quilt over the ground. They marked the passing of time in their own cluttered way, the triggers of nature. As the leaves made their last journey towards the bosom of the muddy earth, she marvelled at their gracefulness and poise, at the soft rustle with which they come down to rest, finally ending their dance to the earthy tunes of wind.  She came to associate Jay with the banyan tree, head held high among all the gales and tempests, but roots firmly grounded, offering the canopy of shady coolness and allowing bright gaps of sunshine to break through now and then. The falling leaves, for her symbolised his journey towards the inevitable. They often sat there together on the wrought iron bench, watching the leaves falling to form the gorgeous patterns of mosaic underneath.

“So, what’s next Tara?” he inquired about a month into their first rendezvous.

“Well, I guess I need to get back and pick the reins from where I left off. “

“Does that include settling scores?”

“Well, it wasn’t far from my mind. How did you guess?”

“It’s as predictable as the sun rising. There is no point, you know that don’t you Tara?“

“Why do you say that Jay? I am aware that I am no saint, but I did not deserve the mental strain through which I was dragged. He got his, now it’s just my turn.”

“Tara, revenge is self-destructive. Confucius once said that before you embark on a journey of revenge, you need to dig two graves. Revenge will not make you feel better. Trust me, you are most likely to feel worse.”

“The hate doesn't ebb Jay, it only multiplies, especially when you are stripped off till the last thread.”

“Every tide recedes Tara. Do you know how lucky you are to have the chance to start all over again? Try to find your silver lining, there’s always one, you know.”

“What’s yours?” It slipped out before she could stop herself. “I am sorry Jay, I didn’t mean to be spiteful.”

“Oh, don’t you bother!  I do have one, I don’t have to die of old age, you see.” He threw back his head and laughed. His laugh lines resting snugly next to his lips. Something made her look towards the banyan tree. She sensed the rhythms of his laughter merging with the rustle of its leaves.

Her trance broke when she heard him cry, the kind of desolate sobbing that comes from a person drained of all hope. The pain that flowed from him was as palpable as her throbbing heart. She instantly sank to her knees, not caring for the damp mud that would dirty her dress and entwined her hands in his. The rawness of his sobs and his vulnerability became evident when he finally turned his face towards her. His hazel eyes, misty and glazing with a mix of lose and acquiescence.

“You know Tara, this is the bravest thing I have ever done.”

And then she hugged him. The palms squeezed a fraction tighter, the muscles lost their tension to the breezy wind. His bony frame sunk into the warmth of her curves, appreciative of the simple gesture of affection. Perhaps the hope had been there all along, but without some love it was trapped, like diamonds in a rock. She felt him brush her hair back with his piano player fingers and kiss her gently on the forehead.

Finally, she was home.

“Show me the generous chambers of thy heart,

Let me choose if we need to drift apart.

Show me the measureless depths of thy soul,

Let me seal the abyss with elixir console.

Show me the tempestuous sea of thy eyes,

Let us together float over the lows and highs.

Show me the tranquil zeal of thy embrace,

Let us remain so in this timeless space.

For now it’s no more  about solely thee and me,

From this day on it’s absolutely becometh us and we.

I only feverishly hope thee will return ere long,

To the melodious theme of life’s only exquisite song.

Poem : Becometh

Becometh 

Show me the generous chambers of thy heart,

Let me choose if we need to drift apart.

Show me the measureless depths of thy soul,

Let me seal the abyss with elixir console.

Show me the tempestuous sea of thy eyes,

Let us together float over the lows and highs.

Show me the tranquil zeal of thy embrace,

Let us remain so in this timeless space.

For now it’s no more solely about thee and me,

From this day on it’s absolutely becometh us and we.

I only feverishly hope thee will return ere long,

To the melodious theme of life’s only exquisite song.

കഥ : മനസ്സേ, ശാന്തമാകൂ!

മനസ്സേ, ശാന്തമാകൂ!

തകർത്തു പെയ്യുന്ന മഴയും അതിൽ ആടിത്തിമിർക്കുന്ന അംഗദേശവാസികളെയും അന്തഃപുരത്തിലെ ജാലകപ്പടിക്കരികിലിരുന്നവൾ ഇമവെട്ടാതെ നോക്കി. ഇന്ന് അവിരാമത്തിൻ്റെ ഏഴാം നാൾ. മഴ തെല്ലും തോരുന്ന ലക്ഷണമില്ല. മറിച്ച്, കൂടുതൽ ശക്തി പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. തരിശുഭൂമിയുടെ വന്ധ്യതയിൽ നിന്നും അംഗദേശത്തെ സമൃദ്ധിയുടെ ഭൂയിഷ്‌ഠതയിലേക്ക് നയിക്കാൻ ജീവാമൃതം വര്‍ഷിക്കുകയാണ് . മുനി കുമാരൻ്റെ ബ്രഹ്മചര്യത്തിന് മഴ ദൈവങ്ങളുടെ കൈയൊപ്പ് പതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു!

അവൾ, അംഗരാജൻ ലോമപാദൻ്റെ പ്രിയപുത്രി ശാന്ത. വൃഷ്ടിയുടെ കുളിർ പക്ഷേ അവളുടെ നെഞ്ചകത്ത് വീശുന്നില്ല. അവിടെ, സ്വപ്നങ്ങൾ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നതിൻ്റെ ധൂമപടലങ്ങൾ മാത്രം. ആറ് നാഴികകൾക്കപ്പുറം ഋഷ്യശൃംഗൻ്റെ ഭാര്യയാകുവാൻ വിധിക്കപെട്ടവൾ. സാഹിത്യം, ചരിത്രം, കരകൗശലം, ആയോധനം എന്നിവയിൽ നൈപുണ്യം നേടിയ അതിസുന്ദരിയായ രാജകുമാരി. ഇന്നിതാ പക്ഷേ , മരവുരി ധരിക്കുന്ന, ശിരസ്സിൽ കലമാന്‍ കൊമ്പുകളുമായി പിറന്ന ഒരു മുനിയുടെ പത്നിയാകുവാൻ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കേവലം വചസ്സുകൾ കാരണം, വിളംബരവചസ്സുകൾ!!

എന്നും മറ്റുള്ളവരുടെ വചസ്സുകളായിരുന്നു അവളുടെ വിധിയെ നിനച്ചിരിക്കാത്ത ദിശകളിലേക്ക് തിരിച്ചു വിട്ടിരുന്നത്. അത് ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് തന്നോട് തന്നെ സഹതാപം തോന്നുകയും അവളുടെ അധരങ്ങളിൽ ആ കാരണത്താൽ ഒരു ചെറുമന്ദഹാസം വിടരുകയും ചെയ്‌തു.

അന്ന് യാഗാന്ത്യത്തിൽ, മഴമേഘങ്ങൾ പെയ്തിറങ്ങിയ ആഹ്ളാദത്തിൽ സ്വയം മറന്നു പോയിരുന്നു ലോമപാദൻ. ഈ കൂട്ടത്തിലുള്ള ഏത് കന്യകയെ വേണമെങ്കിലും താങ്കൾക്ക് ഭാര്യയായി തിരഞ്ഞെടുക്കാമെന്ന് മുനിവര്യനോട്‌ പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോൾ, തൻ്റെ മകളുടെ അപ്‌സരസൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു നിമിഷം അദ്ദേഹം മറന്നു പോയിരിക്കാം. ദേശം ഭരിക്കുന്ന അരചൻ്റെ വാക്കുകൾക്ക് വജ്രശക്തിയുണ്ടാകുമെല്ലോ. ഋഷ്യശൃംഗൻ്റെ കണ്ണുകൾ അവളിൽ ഉടക്കി നിന്നപ്പോഴും നടന്നതൊന്നുമറിയാതെ കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴനൂലുകൾക്കിടയിൽ അവൾ ആനന്ദനര്‍ത്തനത്തിൽ നിമഗ്നയായിരുന്നു.

അച്ഛൻ്റെ മനമുരുകുന്നത് അവൾ അറിയുന്നു. രാജധർമ്മത്തിന് മുന്നിൽ പിതൃധർമ്മം കൈകൾ കൂപ്പി നിസ്സാഹായതയുടെ കണ്ണുനീർ പൊഴിച്ചപ്പോൾ, അവൾ ഉള്ളിലെ തീമഴ മറച്ചു പിടിക്കാൻ ആയാസപെട്ടു . ഒരു നിശ്വാസം കൊണ്ടു പോലും അച്ഛനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ തനിക്കാവില്ലെന്ന് അവൾക്കറിയാം. എന്നാലും അന്നാദ്യമായി അച്ഛനോട് നിഷേധം പറയേണ്ടി വന്നതിൽ അവൾ ഇപ്പോഴും ഖേദിക്കുന്നു.

ശിവതീർത്ഥൻ്റെ ശാപം. അന്നൊരു മഴക്കാലമായിരുന്നു. അതെ, അംഗദേശം മഹൈശ്വര്യയുഗത്തിൻ്റെ പരകോടിയിൽ നിന്നിരുന്ന കാലം! വിളയിറക്കുവാനുള്ള സഹായം അഭ്യർത്ഥിക്കുവാൻ, രാജാവിനെ മുഖം കാണിക്കുവാൻ വന്ന അനേകം പ്രജകളിൽ ഒരുവനായിരുന്നു അയാളും. പ്രിയപുത്രിയുമായി നർമ്മസല്ലാപത്തിൽ മുഴക്കിയിരുന്ന ലോമപാദൻ്റെ അവഗണനയുടെ അപമാനമേറ്റ് തിളച്ചു ബ്രാഹ്മണരോഷം. ഒടുവിലത് കൊടുംവരള്‍ച്ചയായി പരിണമിച്ചു. ഇവിടെയും വചസ്സുകൾ തന്നെ കാരണം, ശാപവചസ്സുകൾ!!

അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ അവളും അതിൽ പങ്കാളിയല്ലേ? അദ്ദേഹം മുഖം കാണിക്കുവാൻ വന്നപ്പോൾ അവൾക്കെങ്കിലും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിക്കാമായിരുന്നു. പ്രജകളുടെ ക്ഷേമത്തിൽ രാജാവിനുള്ളതുപോലെ പ്രതിബദ്ധത അംഗദേശത്തിൻ്റെ യുവരാജ്ഞിയായ അവൾക്കുമില്ലേ? മനസ്സേ, സന്നദ്ധമാകൂ!!

"അമ്മ മഹാറാണി വർഷിണിയും അയോദ്ധ്യയുടെ പട്ടമഹിഷി കൌസല്യാരാജ്ഞിയും അന്തഃപുരത്തിലേക്ക് എഴുന്നള്ളുന്നു." തോഴി കനകവല്ലിയുടെ ശബ്ദം അവളെ വർത്തമാനകാലത്തേക്ക് തിരികേ കൊണ്ടുവന്നു.

അമ്മയെയും കൌസല്യാരാജ്ഞിയെയും വണങ്ങി അവൾ അയോദ്ധ്യയിലെ ക്ഷേമമന്വേഷിച്ചു. നവവധുവിനുള്ള പുടവകളും രത്നങ്ങളും വേണ്ടുവോളം കൊടുത്തയച്ചിരിക്കുന്നു ദശരഥ മഹാരാജൻ.

പൊതുവേ മുഖവുരകൾ ഇഷ്ടമല്ലാത്ത വർഷിണി പറഞ്ഞു, "കൌസല്യാമ്മക്ക് മകളോട് ചിലത് പറയുവാനുണ്ട്. നീ അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ട ചിലത്. അമ്മ അന്തഃപുരത്തിലുണ്ടാവും." അവർ അവളുടെ നെറുകയിൽ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് കവിള്‍ത്തടത്തിൽ മെല്ലെ തലോടി, തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

'അമ്മയെന്തേ മുഖം തരാതെ...?', അവൾ നടന്നകലുന്ന വർഷിണിയിൽ നിന്നും കൌസല്യയുടെ മുഖത്തേക്ക് ചോദ്യഭാവത്തിൽ നോക്കി.

കൌസല്യ ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസത്തിനൊടുവിൽ പറഞ്ഞു, 'നീ ഞങ്ങളുടെ മകളാണ്, ദശരഥൻ്റെയും കൌസല്യയുടെയും ഏക പുത്രി. കോസല സാമ്രാജ്യത്തിൻ്റെ രാജകുമാരി. അയോദ്ധ്യയുടെ സ്വന്തം യുവരാജ്ഞി. അംഗദേശത്തിന് നീ ദത്തുപുത്രി മാത്രം.' രാഞ്ജിയുടെ വാക്കുകളിലേ പ്രതാപം അവൾ മനസ്സിലായില്ലെന്ന് നടിച്ചു.

'സൂര്യവംശി അജരാജപുത്രൻ ദശരഥൻ, തൻ്റെ പിതാവോ?' അവൾക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം തോന്നി, ഒപ്പം പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വിങ്ങലും. 'താൻ ജീവനുതുല്യം സ്നേഹിക്കുകയും ആരാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അച്ഛന്‍ തനിക്കാരുമല്ലെന്നോ? ഇത്രയും നാൾ തലചായ്‌ച്ചുറങ്ങിയ അമ്മമടിത്തട്ട് തനിക്ക് അന്യമോ? ആദ്യചുവടുകൾ എടുക്കാൻ സഹായിച്ച, പനിച്ചൂടിൽ തളർന്നു കിടന്നപ്പോൾ തലോടിയ, കൈവിരലുകളുമായി തനിക്ക് പൊക്കിള്‍ക്കൊടി ബന്ധമില്ലെന്നോ?'

അവൾ വീണ്ടും ജാലകപ്പടിക്കരികിലേക്ക് നടന്നു. കൈനീട്ടി മഴത്തുള്ളികളെ ഉള്ളംകൈയിൽ സംഭരിച്ചു. വിരലുകൾ കൊണ്ട് അവയെ ആവരണം ചെയുവാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവയൊക്കെ അവളെ തനിച്ചാക്കി. 'പതിനാറു വർഷത്തെ സ്നേഹവും മമതയും തന്നോടൊപ്പമുള്ളപ്പോൾ ഈ അറിവ് എന്നെയെന്തിന് അസ്വസ്ഥമാക്കണം? ഇപ്പോൾ ഉള്ള ധർമ്മസങ്കടത്തിൽ നിന്നും കരകേറും മുന്നേ മറ്റൊന്നോ? പാടില്ല, തനിക്ക് ഉണ്ടെന്ന് താൻ അഹങ്കരിച്ചിരുന്ന സ്ഥൈര്യം കൈവിട്ടുകൂടാ. ഞാൻ ശാന്ത, അംഗരാജൻ ലോമപാദൻ്റെ പ്രിയപുത്രി.', അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു.

ശാന്ത ഒന്നും പറയുന്നില്ലെന്ന്‌ കണ്ടപ്പോൾ കൌസല്യ തുടർന്നു, 'ഇഷ്ട്ടമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ അങ്ങനെ വേണ്ടി വന്നു. ജനിച്ചപ്പോൾ നിനക്കുണ്ടായിരുന്ന ഒരു വൈകല്യം മാറണമെങ്കിൽ, സന്താനഭാഗ്യമില്ലാത്ത ദമ്പതികള്‍ നിന്നെ ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുകയും അകമഴിഞ്ഞ് സ്നേഹിക്കുകയും അവർ നിന്നെ വളർത്താൻ സ്വമനസ്സാലെ സന്നദ്ധമാവുകയും ചെയ്യണമെന്ന്‌ ഗുരുവര്യന്മാർ അരുളി. എൻ്റെ ജ്യേഷ്‌ഠസോദരി വർഷിണി, തമാശ രൂപേണ അവതരിപ്പിച്ച ആവശ്യം, തകർന്ന മനസ്സോടെ അയോദ്ധ്യരാജൻ അംഗീകരിക്കുകയായിരുന്നു. അന്ന് അദ്ദേഹം കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാൻ ഞാൻ എൻ്റെ ഹൃദ് കല്ലാക്കുവാൻ എന്ത് മാത്രം ഉദ്യമിച്ചെന്നോ പുത്രി? ഇന്നിപ്പോൾ നിന്നെ ഇത്രയേറെ ഓജസോടെയും തേജസോടെയും ദർശിക്കുമ്പോൾ ഈ അമ്മമനം അത്ര തന്നെ ആഹ്ളാദഭരിതമാണ്.'

'വചസ്സുകൾ, പിന്നെയും വചസ്സുകൾ തന്നെ ഹേതു', അവൾ മഴയിൽ നിർത്തമാടുന്ന കർഷകപത്നികളെ നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു. 'സന്തോഷം വരുമ്പോൾ ഒരു കുന്നോളം ആഹ്ളാദിക്കുവാനും സങ്കടം വരുമ്പോൾ ഒരു കടലോളം കരയുവാനും മറ്റൊരു ജന്മത്തിലെങ്കിലും കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ!'

കൌസല്യയുടെ കരസ്പർശം ചുമലിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ പതിയേ തിരിഞ്ഞ് അവരെ ആശ്ലേഷിച്ചു. 'കൌസല്യാമ്മയോടുള്ള സ്നേഹം അന്നും ഇന്നും ഒരുപ്പോലെ.'

നെറ്റിയിലേക്ക് വീണ അവളുടെ തലമുടിച്ചുരുളുകളെ പിന്നിലേക്ക് ഒതുക്കിക്കൊണ്ടവർ തുടർന്നു, 'അയോദ്ധ്യരാജൻ്റെ അശ്വമേധയജ്ഞത്തെ കുറിച്ച് പൊന്നു മകൾ അറിഞ്ഞിരിക്കുമെല്ലോ? പുത്രകാമേഷ്ടി യാഗം കൂടി നടത്തിയാൽ മാത്രമേ സന്താനലബ്ധി സംഭവ്യമാവുകയുള്ളുവെന്ന് കുലഗുരു. അതിന് ഋഷ്യശൃംഗനേക്കാൾ ശ്രഷ്‌ഠൻ ഇനി ജനിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഋഷിവര്യൻ ജാമാതാവാക്കുമ്പോൾ രാജ്യാഭ്യർത്ഥന നിരസിക്കുവാനുള്ള സാദ്ധ്യത......", അവർ മനഃപൂര്‍വ്വം വാക്യം അപൂര്‍ണ്ണമായി ഉപേക്ഷിച്ചുവെങ്കിലും അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ പ്രത്യാശയുടെ മിന്നലാട്ടങ്ങൾ അവൾ വ്യക്തമായി കണ്ടു. അവയിൽ ആസന്നമായേക്കാവുന്ന അനന്തരഫലങ്ങളുടെ ഭീതിയും കലർന്നിട്ടുണ്ടോ?

'മഴ ശമിക്കുന്ന ലക്ഷണങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ കാണുന്നില്ല. അംഗരാജ്യത്തിന് മുനിശാപവും കൂടി ഏൽക്കുവാൻ താൻ ഹേതുവായിക്കൂടാ. മതിമറന്ന് ആഹ്ളാദിക്കുന്ന തൻ്റെ പ്രജകളെ ഇനിയും കാണാകയത്തിലേക്ക് തള്ളിയിടുവാൻ തനിക്കാവുമോ? കോസല സൈന്യത്തിൻ്റെ അംഗബലത്തിന് മുന്നിൽ അംഗരാജ്യതിന് എത്രനാൾ പിടിച്ചു നിൽക്കാനാകും? സൂര്യവംശത്തിൻ്റെ ഗോത്രം അന്യം നിന്ന് പോകുന്നത് തടയാൻ തൻ്റെ തീരുമാനത്തിന് കഴിഞ്ഞാലോ?' രണ്ട് രാജ്യങ്ങളുടെയും ഭാവി ഇപ്പോൾ അവളുടെ ഒരു വാക്കിൽ വിധേയമായിരിക്കുന്നു എന്നവൾ മിശ്രിതമായ വികാരവിക്ഷോഭങ്ങൾക്കിടയിൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

ആദ്യമായി അവളുടെ സ്വന്തം വചസ്സുകൾ അവളുടെ തന്നെ വിധിഗതി നിര്‍ണ്ണയിക്കുവാൻ പോകുന്നു. 'കൌസല്യാമ്മ സാമാധാനമായി പോയി വരൂ. ഇന്നേക്ക് ഇരുപത്തിനാലാം നാൾ സരയൂ നദി തീരത്ത് യാഗകുണ്ഡം സജ്ജമാകുമ്പോൾ പൗരോഹിത്യം വഹിക്കുവാൻ അംഗരാജ്യത്തിൻ്റെ ഇളയതമ്പുരാൻ, ഋഷിശ്രഷ്‌ഠൻ ഋഷ്യശൃംഗൻ ആഗതനായിരിക്കും. ഇത് അംഗരാജപുത്രിയുടെ വാക്ക്. ഈയുള്ളവൾക്ക് അനുമതിയേകിയാലും, മംഗല്യധാരണത്തിന് സമയമായിരിക്കുന്നു.'

തോരാത്ത മഴയുടെ സമാനമായ നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യത്തോടുകൂടി അവൾ നടന്നകന്നു, താൻ സ്വയം തിരഞ്ഞെടുത്ത ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക്. ആ പദനിസ്വനങ്ങൾ കതിർമണ്ഡപത്തിൽ അവസാനിക്കുമ്പോൾ ഒരു പക്ഷേ അവിടെ തുടങ്ങിയിരിക്കാം രാമായണത്തിൻ്റെ ശംഖനാദങ്ങൾ. അങ്ങനെ അവൾ ചെയ്‌തില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ, ഒരു രാജകുമാരിയുടെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഭാരവും പേറി, ആദി കവിയുടെ ജ്ഞാനോദയത്തിൽ വിരിയുമായിരുന്നില്ല, ഒരു ഇതിഹാസകാവ്യവും!!

അടിക്കുറിപ്പ്‌ : രാജകുമാരി ശാന്തയെകുറിച്ചുള്ള വിവരണങ്ങൾ പുരാണങ്ങളിൽ അധികമൊന്നും കാണുവാൻ സാധിക്കില്ല. ഈ കഥയിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന സംഭവങ്ങൾക്ക് പലരും, പല കാലത്തും, പല രീതിയിലും വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നൽകിയിട്ടുണ്ട്. പുരാണങ്ങളും പുരാവൃത്തങ്ങളും എന്നും എക്കാലവും എഴുത്തുകാര്‍ക്ക് ആവിഷ്‌കാരസ്വാതന്ത്യ്രത്തിൻ്റെ മേച്ചിൽപുറങ്ങളാണ്. ഈ കഥയിൽ മേൽപറഞ്ഞ സ്വാതന്ത്യ്രം, ഞാൻ എൻ്റെ എളിയ രീതിയിൽ ഉപയോഗിക്കാനുള്ള 'ധാര്‍ഷ്ട്യം' കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. തെറ്റുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് മനഃപൂര്‍വ്വമല്ലാത്തതും എൻ്റെത് മാത്രവുമാകുന്നു.

ജയാ രാജൻ